Пачаткам існавання пажарнай службы ў г. Кобрыне з’явіліся 1820-я гг., калі быў пабудаваны пажарны амбар. У 1869 г. пажарная ахова Кобрына была ўкамплектавана 4 пажарнымі помпамі, 8 бочкамі, 10 вёдрамі, 4 лесвіцамі, 8 сякерамі. Функцыю пажарных выконвалі мясцовыя паліцейскія ў колькасці 10 чалавек.

У тыя часы драўляныя пабудовы Кобрына часта гарэлі, прыносячы значныя страты гараджанам. Так,у 1847 г. у цэнтры горада пажарам знішчаны дзясяткі дамоў, не пашкадавала полымя і культавыя збудаванні; 5 мая 1895 г. падчас пажару згарэла два кварталы жылых дамоў, знішчыўшы 310 дамоў. У канцы XIX ст. пажары за два гады знішчылі 548 дамоў. Усё гэта прымусіла кабрынчан хадайнічаць аб стварэнні пажарнай аховы. Быў нават распрацаваны статут «Вольнага пажарнага таварыства», які накіравалі у Вільню на зацвярджэнне генерал-губернатару, але прыйшла адмоўная рэзалюцыя. Апошні буйны пажар у горадзе прыпадае на жнівень 1915 г., калі горад быў заняты германскімі войскамі. Згарэлі сотні пабудоў, гандлёвыя рады і будынак вакзала.

Уладзімір Мікалаевіч Чыквін нарадзіўся 20 красавіка 1959 г. у г. Высокае Камянецкага раёна Брэсцкай вобласці. Вучыўся ў Дзмітровіцкай сярэдняй школе. Пушчанская зямля з яе прыгожымі краявідамі, на якой прайшло дзяцінства Уладзіміра, не магла не крануць душу хлапчука. Марыў стаць лесніком, але выбраў рамяство разьбяра па дрэве.

Аперацыя па вызваленні Беларусі пад кодавай назвай «Баграціён» пачалася 23 чэрвеня 1944 г. 3 ліпеня ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў была вызвалена сталіца нашай рэспублікі Мінск. Кожны дзень прыносіў звесткі аб вызваленні ўсё новых гарадоў і вёсак.

Праскоўя Сямёнаўна Сідарук нарадзілася 25 лістапада 1909 г у в. Ілаўск Кобрынскага павета Гродзенскай губерні (цяпер Кобрынскага раёна Брэсцкай вобласці) у сялянскай сям’і. Яе біяграфія ў многім тыпічная для заходніх беларусаў, якія зведалі на сабе акупацыйны рэжым і панскі прыгнёт, з маладых гадоў уключаліся ў вызваленчую палітычную барацьбу.

На працягу чатырох дзесяцігоддзяў жыццё Кобрына было непарыўна звязана з лёсам размешчанага тут верталётнага палка. У мінулым гэта быў асобны верталётны полк ВПС СССР і найстарэйшы верталётны полк у Беларусі. Першым яго камандзірам (унікальны выпадак у гісторыі савецкай авіяцыі) стаў сербскі лётчык падпалкоўнік Мілан Настасіч, які ўзначальваў полк з 1962 г. па 1970 г. Менавіта Мілан Георгіевіч Настасіч стаяў ля вытокаў фарміравання 65-й транспартна-баявой верталётнай базы.

Кобрынскім гарадскім Саветам дэпутатаў працоўных 19 чэрвеня 1973 г. было прынята рашэнне аб адкрыцці сярэдняй школы № 6 у г. Кобрыне. Урачыстае адкрыццё школы ў новым чатырохпавярховым будынку па вул. Леніна, 71 адбылося 1 верасня 1973 г.

На працягу шматвяковай гісторыі многія жанчыны сваімі дзеяннямі пакінулі значны след на кобрынскай зямлі. Пачынаючы з 1532 г. кобрынскія землі (эканомія) традыцыйна дараваліся польскім каралевам: Боне Сфорцы, Ганне Ягелонцы і Канстанцыі Аўстрыйскай.

Архіў у г. Кобрыне быў створаны 11 лістапада 1963 г. згодна з пастановай Савета Міністраў БССР «Аб мерах па паляпшэнні архіўнай справы ў БССР» як філіял дзяржаўнага архіва Брэсцкай вобласці ў г. Кобрыне.

Наталля Пятроўна Кандрашук нарадзілася 3 кастрычніка 1973 г. у в. Камянюкі Камянецкага раёна Брэсцкай вобласці. Бацька, Пётр Рыгоравіч, – па адукацыі інжынер лясной гаспадаркі, усё жыццё прысвяціў Нацыянальнаму парку «Белавежская пушча». Маці, Ганна Мікалаеўна, – па адукацыі педагог, спачатку працавала настаўніцай матэматыкі ў школе, потым – экскурсаводам у музеі прыроды Белавежскай пушчы, загадчыцай Камянюкскай сельскай бібліятэкі.

Пасля вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх акупантаў у горадах і вёсках засталося шмат дзяцей-сірот. У жніўні 1944 г., згодна з рашэннем Брэсцкага аблвыканкама, для дзяцей загінуўшых воінаў і партызан, якія пражывалі на тэрыторыі Брэсцкай вобласці, быў арганізаваны Кобрынскі спецыяльны дзіцячы дом № 1. На працягу 1944–1953 гг. у ім выхоўваліся дзеці-сіроты, якія засталіся без бацькоў.

23 верасня 1953 г. перайменаваны ў Кобрынскі дашкольны дзіцячы дом № 1. Установа адкрылася для дзяцей-сірот і дзяцей ва ўзросце ад 3 да 7 гадоў, якія засталіся без бацькоўскай апекі. Дзіцячы дом быў прызначаны выключна для дашкольнікаў, спецыялізаваўся на рабоце з дзецьмі з асаблівасцямі псіхафізічнага развіцця. Спачатку ён размяшчаўся ў трох будынках па вул. Матросава і ў адным — па вул. Савецкай. У 1968 г. пабудаваны новы будынак па вул. Спартыўнай, 59. Дырэктарам на момант заснавання была Зінаіда Сцяпанаўна Буракова, якую ў 1974 г. змяніла С. І. Клімава.